Hodowcy wiedzą, że dobrze sporządzona kiszonka z traw i roślin motylkowych to cenna pasza objętościowa dla stada. Trawy i lucerna, zaraz po kukurydzy, są dla tych zwierząt istotnym źródłem białka. Sianokiszonki zawierają ponadto więcej włókna niż kiszonka z kukurydzy.
Jakość kiszonek w znacznym stopniu zależy od materiału wyjściowego. Ważny jest stopnień podsuszenia – poziom suchej masy powinien wynosić się w przedziale 35–45%. Rekomenduje się, aby stopień wilgotności względnej w prasowanym materiale stanowił 55–65%; sprzyja to procesom fermentacyjnym.
Wysokość koszenia traw również ma wpływ na jakość późniejszej kiszonki. Na ile to możliwe, trzeba chronić materiał przed zabrudzeniem, ponieważ może to dodatkowo wpłynąć na niechciany kierunek fermentacji związany z powstawaniem kwasu masłowego. Wysokość pozostawionego ścierniska po skoszeniu runi łąkowej powinna wynosić 5–6 cm, natomiast w przypadku koszenia roślin motylkowych drobnonasiennych – 6–8 cm.
Po koszeniu zielonka powinna 1–2 dni poleżeć w celu obsuszenia. Oczywiście wszystko zależy od warunków atmosferycznych i tego, czy nasza masa zielona ma warunki do tego, by przeschnąć.
Niezbędnym elementem nowoczesnej technologii produkcji sianokiszonek jest zastosowanie dodatków, które pozwalają na uzyskanie dobrych kiszonek, także z zielonek charakteryzujących się małą przydatnością do kiszenia (motylkowe, trawy). Dodatkowo preparaty ułatwiające zakiszanie poprawiają stabilność kiszonek. Wśród dodatków kiszonkarskich wyróżnia się: zakwaszacze (regulatory pH), inhibitory grzybów oraz stymulatory fermentacji, do których zalicza się kultury bakterii i enzymy. Stosowanie konserwantów podczas zakiszania wymaga specjalnych aplikatorów, które zamontowane na maszynach zbierających, dozują preparat. Umożliwia to dokładne wymieszanie preparatu z zakiszanym materiałem, co jest podstawą właściwego jego działania.
